Soms zijn er mensen die je pad blijven kruisen, of simpelweg je pad niet verlaten. Eén van die mensen is Vanessa. Ondanks dat we elkaar tijden niet spraken zijn we nooit uit elkaars gedachten verdwenen. Altijd waren er de Facebook-berichtjes als de klok op gelijke cijfers stond. 11.11 @ Nessie. 09.09 @ Bar…Niet iedereen begreep de berichtjes, maar wij begrepen elkaar. Ergens op de wereld was er iemand die aan je dacht als je zo’n berichtje tegen kwam. Het was onze zwijgende verbintenis.
Vanessa en ik kennen elkaar uit, wat lijkt, een vorig mensenleven waarin zij de rol van de Ontastbare had en ik de rol van klein angstig vogeltje vertolkte. Ik trof Nessie korte tijd geleden weer. Voor het eerst maakte ik kennis met haar dochter. Even ging er een steek door me heen. De bekende oude pijn die me even herinnert dat ook ik een kind had kunnen hebben dat slechts enkele maanden ouder zou zijn dan de stoere dame die Monstertrucks boven prinsessen verkiest. Aan de keukentafel bij Vanessa bespraken we haar moederschap, mijn gebrek daaraan, mannen, ex-partners, het leven en waar het ons tot op dat moment had geleid. Maar waar we beiden niet over uit konden was dat we toen, zes jaar geleden, op een zonnige dag in Haarlem nooit hadden kunnen verwachten waar we nu zouden staan. We versloegen draken, beklommen de hoogste berg en joegen regenbogen na. Wij zijn niet gemaakt om te verliezen in dit leven. Ik niet. Zij niet.
En nu het woord aan Vanessa:
“Nessie, ik zou vereerd zijn wanneer jij voor My Storybook zou willen schrijven!”
Die vraag kreeg ik van Barbara, Bar, een aantal weken geleden. Bar is altijd actief en creatief geweest woorden, pen en papier. Een aantal jaar geleden hebben wij elkaar leren kennen op een volstrekt random manier. Mijn (inmiddels) ex-partner en haar (inmiddels) ex-partner waren (of zijn) collega’s van elkaar. In de digitale wereld sprak ik de ex van Bar wel eens. Hij heeft ons eigenlijk (digitaal) aan elkaar voorgesteld. Daarop besloten we een middagje Haarlem in te gaan; shoppen en een etentje. De klik was er meteen al.
Logisch achteraf gezien wanneer je twee meiden begin 30 bij elkaar zet, beide ongelukkig in hun relatie en niet op de laatste plaats ongelukkig met zichzelf. Altijd worstelend met hoe de buitenwereld hun ziet. Het enige verschil tussen ons, was dat Bar zich daar wel van bewust was en een weg zocht om ermee om te gaan en ik… ik was me er van bewust maar het grootste gedeelte van de dag had ik er schijt aan.
Of het koppelen van Bar en mijzelf door haar ex het des gewenste doel gehad heeft betwijfel ik. Want die ene dag, lopend door de straten en zittend op het terras, heeft ons versterkt. De stappen die daarna gezet zijn, de wijze waarop wij beide nu in het leven staan, hoe wij omgaan met iedere terugslag, dat is eigenlijk een wereld van verschil. De 2.0 versie van onszelf.
Over de jaren heen hebben wij elkaar niet dagelijks gesproken. Eerlijk gezegd niet eens iedere maand. En toch blijven onze wegen elkaar kruisen. Zoals ik al zei heeft Bar altijd al de “gift of creativity with words” gehad en ik…. Ja…. Af en toe wanneer de depressie weer eens toesloeg, liefdesverdriet, verdriet, kommer en kwel. Je kent het wel.
Mijn dochter van 4, Morgan, en ik wonen inmiddels in een klein dorpje buiten Leiden. Eigenlijk de rust opzoekend in een leven wat geen enkele dag saai is. Onze belevenissen terwijl wij onze dromen najagen. De uitdagingen als alleenstaande ouder. De epische faalmomenten. De momenten van ongekende trots. Zelfs de momenten waarop je of ineens de realisatie hebt dat je verdomd veel op je moeder lijkt, of dat jouw kind verdomd veel op jou lijkt en de frustraties die dat met zich meebrengt. Het pad wat we hebben moeten afleggen om hier te komen, van tranen naar de slappe lach. Ons leven. Dat is waar ik met trots over ga schrijven voor “My Storybook”.
In our life: we chase rainbows even in thunderstorms.