januari 2018 – My Storybook

Over mijn schaduw heen stappen

Zaterdagochtend, 27 januari. Om 04.55 ging de wekker voor de derde keer af. Wat ging ik nog maar doen vandaag? Geeuwend en met mijn haren in de war draai ik me op mijn rug. Nog even wil ik vast willen houden aan dat stadium tussen dromen en werkelijkheid. Een warm lichaam omhult door het dekbed. Ik koester de warmte. Ogen nog dicht en een flauwe glimlach om mijn lippen voor dit heerlijke geluksmomentje. Langzaam wakker wordend, zwevend naar het heden en me uitrekkend dringt langzaam de realiteit tot mij door. Ik kijk naar het plafond, trek een rimpel in mijn voorhoofd terwijl ik nadenk… “Oh ja! Vandaag schrijf ik mijn eigen geschiedenis!”

Met de trein naar Heilo. Dan met de bus naar Egmond. De startplaats van een wandeltocht van 21,1 km. Zo lang voor geoefend, zo lang gedacht dat het me best wel zou lukken en toch voelt deze ochtend onwerkelijk. Het is alsof ik mezelf vanuit een ander persoon gade sla. De onzekerheid van het waar moet ik heen, wat moet ik doen? Het is van mijn gezicht en houding af te lezen.

Geschiedenis schrijven

Vandaag schrijf ik geschiedenis, stap ik over mijn schaduw heen. Laat ik zien waar een voormalig 165 kilo wegend lichaam tot toe in staat is. Laat ik zien, wat ik met mijn onzekerheden en angsten kan bereiken. Geschiedenis schrijven. Want: nobody but me is gonna change my story.

… Daar liep ik, in de ochtendschemer, in een dorp dat ik niet kende en geleid door de pijlen die ik tegenkwam. Mensen om mij heen. Ik irriteerde me eraan. Ze liepen mij voorbij, allemaal. Ik irriteerde me niet aan hen. Ik irriteerde me aan mijzelf. Aan het feit dat ik hen aan mij voorbij moest laten gaan.

Mijzelf terug in de schaduw zetten

Ik liet me terug dringen naar de zijkant, in de schaduw. Mijn eigen schaduw, waar ik bang voor was. De schaduw waar mijn angst voor het falen lag. Kon ik dit wel? Was dit niet teveel vragen van mijzelf? Van mijn lichaam? Was ik hier klaar voor of was mijn koppigheid te prominent aanwezig geweest toen ik me hier voor in schreef? Dit cadeau van Mijn Ridders, mijn achterban van My Storybook, accepteerde?

Aan de zijkant lopen, steeds verder uit het midden vandaan, niemand in de weg wil lopen. ‘Sorry’ zeggen bij het per ongeluk aanstoten van een mede-wandelaar. Nog meer naar de zijkant… Ik liet me zover opzij ‘duwen’ door mijn eigen gebrek aan zelfvertrouwen op dat moment, dat het lopen ongemakkelijk werd. Op de schuine stukjes, mogelijkheid tot verstappen. Was dit wat ik wilde? Wilde ik op deze plek lopen? In de angst voor mijn eigen schaduw?

Vroege ochtend-gesprekken

Ik dacht aan een gesprek dat plaats vond op een vroege ochtend. Een gesprek over diezelfde schaduw waarin ik mij bevond toen ik daar aan de zijkant liep.

Nee! Mijn plek is niet in de schaduw, ik heb ook recht op mijn ruimte hier, niemand duwt mij naar die zijkant behalve ikzelf. Mijn onzekerheid over wat ik kan dwingt mij in die positie, niemand anders. Ik mag gewoon in het midden lopen. Ik kan links of rechts ingehaald worden maar hoe dan ook: Ik eis mijn plek op. Ik stap over mijn schaduw heen!

Over mijn schaduw heenstappen… Dat was exact wat ik voelde toen ik mijn plek in nam. Me terug vocht naar het midden van de straat. Ik liep en klok voorbij: 08.15. Ik was net een kwartier aan het lopen, maar in mijn hoofd had ik al een hele strijd gestreden. Over mijn schaduw heenstappen, geen angst voor wat ik niet zou kunnen, want elke stap was er eentje meer dan dat ik ooit gedaan had.

Een toon zetten

Ik had er nog twintig kilometer te gaan toen ik mijn plek opnieuw veroverde. Toch weet ik zeker dat de verandering in mijn gedachten in de ochtendschemer essentieel zijn geweest voor het verloop van mijn 21,1 kilometer in Egmond. Ik had mijn geloof in mijzelf hervonden en liet mij niet intimideren door denkwijzen uit het verleden. Dit was de toon die ik diende te zetten om succesvol te eindigen. Dit was denken als een winnaar…

…En zo werd geschiedenis geschreven

11.11 Acceptatie Inflatie deel 2

Daar is ze weer! Vanessa gaat door waar ze de laatste keer gebleven was.

Mijn visie

Allereerst wil ik graag benadrukken dat ik geen arts ben. Dit is mijn brainfart en daarmee mijn kijk op bepaalde zaken. Daar hoeft men het niet mee eens te zijn, het is dan ook MIJN visie.

Dan gaan we nu weer verder:

Na een vermoeiend gevecht met een waterkoker die maar niet aan wilde gaan (hoogstwaarschijnlijk omdat je er eerst water in moet doen) installeer ik me op de bank met mijn prachtige sterrendeken, gekocht voor 2,50 in de sale bij Blokker. Warmte voor 2 euro en 50 cent. De gemiddelde man is duurder….

Jinek start het onderwerp en de 2 dames aan tafel vertellen hun ervaringen op gebied van Fat Shaming. Om te horen dat zij vanwege hun voorkomen wel eens afgewezen worden voor een baan, om uberhaupt te horen dat mensen vanwege hun omvang worden afgewezen voor een baan, is voor mij niet herkenbaar en is ook eigenlijk bizar (vind ik). Tenzij het natuurlijk een sollicitatie betreft voor stewardess of een soort gelijk beroep. Makkelijk door een gangpad passen en in staat zijn mensen te helpen, zelfs te redden, lijkt me toch een vereiste daarin… Wanneer je werkt als bijvoorbeeld actrice en je hebt, laten we zeggen, maatje 48 /50. En je doet auditie voor de rol van Madonna in de verfilming van haar leven, denk je dan echt dat je de rol krijgt? Dus dan kan ik het wel begrijpen. Ik heb zelf 6 keer in mijn leven gesolliciteerd en heb 5 van de 6 keer de baan gekregen. Die ene keer dat ik de baan niet gekregen heb was simpelweg omdat ik niet binnen het functieprofiel en de bedrijfsstructuur pastte. Dat is opgegeven als reden, had geen reden om er iets anders achter te zoeken, want ik vond het zelf ook. Eigenlijk ging ik daar alleen maar heen omdat ik wilde kijken of ik een baan kon krijgen bij “de ver van mijn bed show”. Resultaat: niet dus.

Halverwege het segment besef ik me dat ik volgens de neergezette “fat shaming standaard” mijzelf er ook schuldig aan maak. Ik slaak een verbaasde lach en bedenk me dat de filmpjes die ze lieten zien, onder andere een clipje uit de film “Shallow Hal”, mij toch aan het lachen gekregen hebben. Alleen het clipje uit een spelshow waarin men moet raden of iemand zwanger of dik is vind ik pijnlijk. Maar of dat is omdat het gewoon stom bedacht is, of omdat het me herinnerd aan mijn eerste (bij-) baantje… misschien is het beide. In mijn tiener jaren werkte ik in een toko. Jaja, de Indo die werkt in de toko. Wink wink nudge nudge. Mijn collega, Patrick, en ik hadden altijd de grootste lol. Vlug naar achter rennen en de deur op slot gooien wanneer je net die klant zag aankomen die je echt gewoon liever niet zag. Elkaars fiets saboteren. Een spaanse peper uitsmeren over toiletpapier. Buiten in gesprek met de overbuurman, Rob de bloemist, de persoon uitlachen die zijn pannetje aan laat branden getuige de brandgeur in de straat, om er 5 minuten later achter te komen dat het jouw pannetje is. Heerlijke tijd. Anyhow, Patrick heeft in mijn bijzijn tot 2 keer toe een vaste klant gefeliciteerd met een zwangerschap, terwijl die persoon gewoon was aangekomen. En 1 maal een vaste klant gevraagd wanneer ze nou uitgerekend was, terwijl ze 2 maanden ervoor al bevallen was. Dus die clip herinnerde mij aan de plaatsvervangende schaamte die ik op dat moment voelde.

Na een aantal keer de bank te moeten hebben verlaten omdat Morgan ziek in bed ligt, probeer ik toch door het geluid hard te zetten boven alles mee te krijgen van wat er gezegd wordt.

Ik ben niet mijn omvang.

Ik kan me in een aantal zaken zoals ze worden geschetst echt wel vinden. Ook ben ik van mening dat het zeker een genetisch bepaald “probleem” is. Het feit dat het niet als een “probleem” bestempeld mag worden van de dames aan tafel vind ik tweeledig. Wanneer het benoemd wordt als “probleem”, krijgen zij het gevoel dat zij een probleem zijn. Die ervaring heb ik zelf niet. Obesitas is een “probleem”, tenminste dat vind ik. Maar ik heb mezelf daar nooit mee geidentificeerd. Ik bedoel, ik ben mijn persoonlijkheid, ik ben niet mijn omvang of mijn gewicht. Het feit dat je zo omschreven wordt wanneer er over je gesproken wordt lijkt me logisch. Met een omschrijving als “Je weet wel, hij is heel goed met kinderen en spreekt 3 talen” kom je gewoon niet ver. Slanke mensen worden als dusdanig omschreven, dat zelfde geldt voor lange, korte, gespierde mensen of welk uiterlijk kenmerk je dan ook maar te binnen schiet van een persoon. Zo wordt je herkent. In mijn geval wordt vaak de huidskleur er ook nog bij gebruikt, hetgeen ik niet storend vind. Want ja, ik ben nou eenmaal niet blank. Overigens ben ik dan super makkelijk te herkennen voor iedereen: “klein, dik, raar accent, indo.” KLAAR! Hoewel de meeste voorbeelden die aangehaald worden echt te belachelijk voor woorden zijn, krijg ik hoe langer hoe meer de indruk dat ik, bijzonder genoeg vanuit mijn perspectief, het toch anders ervaar en anders zie. Niet helemaal…. maar toch net wat rooskleuriger denk ik…. Misschien is dat ook wel omdat ik nooit ervaren heb hoe het is om gepest te worden of afgewezen te worden vanwege mijn omvang. Automatisch vraag ik me dan af waarom ik dat nooit ervaren heb. Na een paar minuten van overpeinzing moet ik toch concluderen dat men te bang voor mij geweest is…. Ik was nogal een bitch… vroeger….

Anyhow: Acceptatie van de maatschappij en worden gezien als een persoon en niet je omvang. Eigenlijk het aanpassen danwelniet verwijderen van “de norm”. Zelfacceptatie. Zelfacceptatie…….. Daar ga ik even over nadenken… Onderweg naar boven… Want moeders multitasken als geen ander!

Terwijl ik Morgan voor de zoveelste keer insmeer tegen de jeuk van de waterpokken vliegen de gedachten door mijn hoofd: Is het geen acceptatie wanneer ik als plussize persoon opsta en zeg: “ik accepteer mezelf als de persoon die ik ben. Maar ik accepteer mijn omvang niet.” Is het dan het verraden van mijn “mede-dikke-mens” wanneer ik zeg dat het veel te zwaar zijn echt gewoon niet gezond is? Wanneer ik zeg dat een BMI er niet voor niets is? Dat ik het niet raar vind dat de hele grote maten kleding niet overal te verkrijgen is, omdat die maten “niet normaal” zijn. Dat ik wel vind dat zwaar overgewicht schadelijk is voor de gezondheid, zoals ondergewicht dat ook is? Accepteer ik dan alleen mezelf als ik vol trots mijn dikke ik blijf in volledig ongezonde en zeker niet levensverlengende hoedanigheid?

Maatje meer maakt niet minder.

Later in het gesprek wordt het voorbeeld van Tess Holiday aangehaald. Een plussize model, zij heeft de term #fyourbeautystandards in het leven heeft geroepen en groot voorbeeld voor ongeveer iedere persoon met een maatje meer. Haar lef, haar ongeremdheid, is iets ongekends voor velen. Eerlijk is eerlijk, die vrouw heeft echt ballen. Zie ik haar als voorbeeld? Nee. De “fuck your beauty standards” beweging vind ik super, want beauty is in the eye of the beholder. En de media is daarin juist de vertroebelende factor. Dus helemaal voor! Alleen vind ik persoonlijk, hoewel zij een vrouw is met ballen, haar omvang niet gezond. Ken ik haar medische achtergrond? Nee. Zoals 1 van de dames aan tafel zei, dat zij na testen bij de arts volledig gezond verklaard was, niets mis met haar bloeddruk & conditie, is het ongezonde hieraan de omvang. Ik denk niet dat een skelet gemaakt is om het gewicht van 2 of 3 personen dag in dag uit mee te dragen. Bovendien is het gewoon wachten op de aanverwante klachten die toch zullen volgen. Ondanks dat vind ik het super dat Tess Holiday laat zien dat ook mensen met een maatje meer gezien kunnen en mogen worden.

Ook wordt het voorbeeld aangehaald dat men wanneer men een dun persoon ziet lopen zich afvraagt of het wel goed gaat met die persoon. Versus een dik persoon die wordt bestempeld als lui en zal wel veel te veel eten. Wederom sta ik niet links en niet rechts. Ik sta precies in het midden mijn schouders op te halen. Ik kan niet zeggen dat ik graag zo gezien zou worden als de dunne persoon: melijwekkend, hopend op die compassie. Eigenlijk niet. Wel begrijp ik waarom men aanneemt dat een te dik persoon lui is en te veel eet. Logisch want iedereen weet dat je wanneer je te veel calorieen tot je neemt en niet voldoende beweegt, aankomt. Dat is het referentiekadertje voor mensen. Ik ben het daar niet mee eens, want zo zwart wit is het niet, alleen snap ik de visie van de “norm” wel. Zo jammer dat men niet bij welke persoon dan ook denkt “hey, daar loopt een persoon.” Zonder uiterlijke kenmerken daarbij te betrekken. Maar ja….

To love thyself

Zo worstel ik me eigenlijk door het hele segment heen. Tweeledig. In tweestrijd en het gevoel dat ik mijn ronde medemens afval.

Ik snap de verhalen, begrijp hun visie en standpunt, ook vanuit mijn levenservaring. Alleen is mijn idee van zelfacceptatie niet het accepteren of verheerlijken van (morbide-) obesitas (Tess Holiday) en het uitdragen en trots zijn op een ongezonde levensstijl. Bizar dat ik dit leven in mijn omvang geleefd heb en tot deze conclusie gekomen ben. Want logischerwijs zou ik me volledig moeten kunnen indentificeren met de dames aan tafel. Waarom niet is tamelijk simpel:

In het proces van mijzelf te accepteren zoals ik was/ben, heb ik het grootste struikelblok weten te accepteren: acceptatie van mijn ongezonde omvang. Maar niet op de manier die men verwacht. Ik heb geaccepteerd dat ik als persoon tevreden was met mij, maar ook geaccepteerd dat ik niet goed voor mezelf aan het zorgen was. Geaccepteerd dat mijn levensstijl moest veranderen, ook zodat ik mijn dochter een gezonder leven kon geven. Geaccepteerd dat ik dik was en geaccepteerd dat ik er wat aan kon doen. Niet meer met mijn kop in het zand rondlopen en doen alsof het nou eenmaal was zoals ik was. Nee. Het is hoe ik geworden ben na jarenlang niet van jezelf houden. Geaccepteerd dat ik het zelf zover heb laten komen. Ik ben van mezelf gaan houden en daarom ben ik voor mezelf gaan zorgen. Dat is voor mij van jezelf houden: voor jezelf zorgen. En nu, na ongeveer de helft van mijn oude ik achter me te hebben gelaten, kan ik zeggen dat het de beste keuze is geweest die ik ooit heb kunnen maken. Na iedere stoeipartij met mijn dochter, wanneer ik door de tunnels van de ballenbak kruip, wanneer wij samen van de glijbaan af glijden of rennen over het strand: ik ben blij dat ik 3 jaar geleden mijzelf geaccepteerd heb en bewuster ben gaan leven. Blij met iedere stap erna die er toe heeft geleid dat ik de persoon ben die ik vandaag ben, ook van buiten.

Selectief moraal

Vind ik dat de maatschappij (morbide-) obesitas moet accepteren als “normaal”? Eigenlijk niet. Moet “fat shaming” herkend worden als dusdanig en een halt toe geroepen worden? Ja. Iedere vorm van “shaming” moet gewoon verbannen worden uit iedere maatschappij. Zoals het prachtige plusmodel in het publiek zegt, is het inderdaad belachelijk dat we met dik zijn geen remmen hebben qua pestgedrag maar zodra er een handicap of huidskleur aan te pas komt er ineens een moraal ligt. Mensen belachelijk maken of het mikpunt van spot dopen vanwege hun uiterlijk is op ieder vlak triest.

Mijn gedachten dwalen te ver af tijden het gehele segment want voor mij komt er veel meer bij kijken. Aan het einde van het gesprek probeer ik voor Bar toch maar tot een duidelijke en simpele conclusie te komen: “Fat shaming” vind ik natuurlijk not done en iets wat snel tot het verleden moet gaan behoren. Ik hoop dan ook vurig dat iedere vorm van shaming daarmee uitsterft.
Voor wat betreft algehele acceptatie: Voor nu accepteer ik niet alleen mijn rare zelf maar ook de waterpokken van mijn dochter en het feit dat ik toch altijd net wat anders denk dan de rest van de wereld… mijn wereld…

Mommy duty calls!

Wat onmogelijk leek

Een onmogelijke missie, dat had ik een jaar geleden over vandaag gezegd. Defying Grafity, de zwaartekracht bezweren zou ik hetzelfde rijtje thuis kunnen horen als ruim 21 km lopen in Egmond. Natuurlijk volgt er nog meer over, maar voor nu houd ik het even bij beeld en kruip zo met een voldaan gevoel in bed…In afwachting van de spierpijn die ik morgen zal voelen en in afwachting of ik ook daadwerkelijk de zwaartekracht kan bezweren. 😉

De liefde van mijn leven

… Er zijn honderden, en misschien wel meer dingen geweest waarin ik in mijn leven heb getwijfeld. Kan ik het wel? Durf ik het wel? Ben ik wel goed genoeg?

Aan één ding twijfelde ik nooit, en dat is mijn gave om te schrijven. Ik zal dit ook nooit afzwakken. Simpelweg omdat daar geen reden voor is. Daar waar ik in relaties nooit eerder werd geconfronteerd met ‘houden van’, vond ik wel liefde in woorden, in hetgeen ik schrijf en de gedachten die in mijn hoofd rond dwalen.

De liefde van mijn leven

Een relatie die al eeuwig lijkt te duren, sinds zo lang ik mij herinneren kan,
en zelfs in mijn allerjongste jaren, wist ik van het bestaan ervan.
Ergens in het diepste van mijn wezen, waar de eenzaamheid mij niet kent,
zal ik altijd welkom zijn, kijken ze naar mij uit, zijn ze aan mij gewend.
Ik voel de aanwezigheid, veilig, ik heb er altijd in geloofd
de liefde van mijn leven, zijn de woorden in mijn hoofd

Mijn woorden begeleiden mij, pakken mij bij de hand,
zijn altijd ergens in de buurt, staan altijd aan mijn kant.
Woorden laten mij niet in de steek, zij zwoeren mij eeuwig trouw,
geven mij de warmte die ik wanhopig najaag, vaarwel zeg ik de kou.
Ik houd van Mijn Woorden, en zij houden van mij,
na jarenlange duisternis ben ik verlost, want ik vocht mij vrij.

Mijn woorden gunnen mij mijn stem, een mening om te uiten,
kijken soms sceptisch van een afstand toe, maar delen mij besluiten.
Niemand zal ooit van jou houden, de echo’s die in mijn hoofd weerklinken
nachtmerries die mij achtervolgen, niet naar de diepte willen zinken.
Maar met Mijn Woorden sluit het boek, want dat is ook wat woorden doen,
behalve de liefde van mij leven zijn, sluiten zij het boek van toen.

Het verschil willen maken

Een tijdje geleden benoemde ik het feit dat ik niet meer ‘klein’ kan denken. The Simple Life, een gegeven dat ik steeds vaker op zie duiken in mijn omgeving lijkt voor mij niet weggelegd. Het genoegen nemen met hoe het leven is, minimalisme

Ik wil iets uitmaken in deze wereld, ik wil uitgroeien tot meer dan gemiddeld. Ik wil waarde hebben voor mezelf en het verschil maken in het leven van een ander. Ik wil herinnert worden in een tijd dat ik er niet meer zal zijn.

Nee… dat valt niet onder klein denken. Ik ambieer onsterfelijkheid. Onsterfelijkheid in de gedachten van hen die met mij in aanraking komen.

Onsterfelijkheid

Hoe mooi zijn deze dagen, de dagen dat ik een nieuw leven leid,
want jarenlang negeerde ik één ding, dat was mijn eigen sterfelijkheid.
Mijn leven heb ik terug gekregen, iemand reikte het mij aan,
tijd voor verandering, tijd om de strijd echt aan te gaan.
Tweede kansen worden uitgedeeld, misschien omdat het zo moet zijn,
omdat ik een leven waardig ben, zonder angst, onderdanigheid en pijn.

Hoe waardevoller het leven voor mij wordt, hoe harder ik zal vechten,
want het leven dat mij is gegeven, zal ik niet langer zelf beslechten.
Ik verdien het om mij te bewijzen, anders was het mij niet terug gegeven,
met elk punt aan zelfverbetering ‘koop’ ik nu de dagen van mijn eigen leven.
Niets lijkt wat het is en niets is wat het zal lijken,
maar altijd heb ik mijn dromen waarin ik onsterfelijkheid zal bereiken.

Voor nu geldt; ik zal niemand achterlaten, geen kinderen, geen man,
maar niemand kan mij weerhouden en vertellen dat ik niet onsterfelijk worden kan.
Onsterfelijk in vele gedachten, om mijn visie, mijn geluid, mijn eigen stem,
om de woorden de ik heb geschreven en schrijven zal, de woorden die ik zo goed ken.
Aan mijn bestaan zal een einde komen, maar voor de kwaliteit ervan kan ik kiezen,
vol overgave blijf ik geloven: Ik ben niet gemaakt om in dit leven te verliezen.

Hoe ik het zal bereiken, hoe ik denk dat onsterfelijkheid moet zijn,
…ik wil jouw inspiratie worden, laat mij je lichtje zijn…

Volg mijn pad

Van de week ging de pagina al de lucht in. Gister ontving ik een promo-pakket met folders. Het is nu echt begonnen en oh wat vind ik dit spannend! Out of my comfortzone 2.0! Op 24 maart loop ik de 30 van Zandvoort. Een sportieve challenge die mij werd aangeboden door Ridder Mye. De uitdaging krijgt echter een verdieping. Een aantal mensen inspireerden mij om een goed doel te koppelen aan deze dag… En dat maakt van een uitdaging een missie.

Lees hieronder het artikel dat ik schreef voor de doneeractie. Mocht je willen doneren voor de kleine wondertjes van Stichting Earlybirds, dan vind je in de sidebar aan de rechterkant de mogelijkheid daartoe.

Mensen zoals ik

De eerste ideeën ontstonden aan een keukentafel op een zondagmiddag. Een vriendin die zei: “Dus jij loopt de 30 van Zandvoort. Ga jij je nog laten sponsoren voor een goed doel?”… Nooit had ik hier aan gedacht. Ik was voornamelijk bezig met de gedachte of ik de afstand wel binnen de tijd zou gaan halen. Verder dacht ik toen nog niet.

Waarom niet?

Want mensen zoals zij, en mensen zoals ik , denken in waar zij iets moois kunnen doen voor een ander.

…Voor alles is een tijd en een plaats. Die zondagmiddag was het mijn tijd om aan het denken gezet te worden. Het kwam op mijn pad, en alles wat op mijn pad komt pak ik aan.

16 oktober

Mensen zoals ik geloven niet in toeval. Mensen zoals ik geloven dat dingen met een reden gebeuren. Dat dingen niet zomaar op mijn pad komen. Ik wilde geld inzamelen en kinderen moesten daar centraal in staan. Zelf heb ik nooit mama mogen worden. Het was tot nu toe niet voor mij weggelegd. Wel was ik zes jaar geleden zwanger. Zoals ik al aangaf: dingen gebeuren met een reden, daarin heb ik mij berust ondanks verdriet dat nog steeds de kop op kan steken. Een gemis dat altijd ergens onderhuids voelbaar is voor een kindje dat niet geboren mocht worden rond 16 oktober 2012.

Op mijn website www.mystorybook.nl spreek ik in de term ‘ridders’ voor hen die mijn achterban vormen. Eén van Mijn Ridders zorgde ervoor dat mijn aandacht werd gevestigd op Stichting Earlybirds. Een stichting waar zij zelf voor fotografeert. Een stichting, afhankelijk van donaties en giften, die elke euro kan gebruiken om het werk belangeloos voort te zetten. Een stichting waar ik mee in aanraking kwam door één van mijn ridders op 16 oktober 2017. De dag dat ik vijf jaar eerder was uitgerekend.

…Mensen zoals ik geloven niet in toeval. Geloof jij dat het toeval is? Dat ik juist op die dag met deze stichting geconfronteerd werd? You may say I’m a dreamer. Ik ben een dromer. Altijd geweest. Dromend van wat ik wil bereiken. Dromend van waar ik een lichtje kan zijn voor de medemens. Een lichtje doorgeven is iets goeds doen voor een ander. Onzelfzuchtig en oprecht. Het overbrengen van het vlammetje dat in je hart zit. Het vlammetje dat warmte overbrengt. Mijn hart gaat uit naar de kleine wondertjes van Stichting Earlybirds.

De wondertjes van Stichting Earlybirds

Stichting Earlybirds. Voor prematuur geboren kindjes. In het ziekenhuis. Kosteloos

Een stichting die bestaat sinds 2013. Een organisatie bestaande uit 300 vrijwilligers waarvan 250 fotografen. “Het doel van Stichting Earlybirds is dat we iedere ouder een mooie herinnering willen geven aan de beginperiode van het leven van hun kindje, ook als dat in het ziekenhuis is.”

Ik bekijk de foto’s op de site van www.stichtingearlybirds.nl. Niet geposeerd, maar beelden van de dagelijkse routine. Puur. Spelen met het diafragma. Oog voor detail. De foto’s die de fotografen weten te maken ontroeren mij. Deze kleine vechtende wondertjes ontroeren mij.

Ik weet niet wat het is om zorgen te hebben over een te vroeg geboren kindje. Ik ken de angst niet voor het leven van de poppetjes zo teer en zo klein dat ze te kwetsbaar lijken om blootgesteld te worden aan de wereld. Wel weet ik dat ik instant hield van het wezentje dat in mijn buik groeide. Het wilde beschermen tegen alles wat kwaad en slecht was. Toen, in 2012. Die drang heeft bij mij maar 15 weken geduurd. Toen werd geconstateerd dat er geen hartslag meer was… Maar wat als een zwangerschap twee keer zo lang duurt, deze liefde zich verder heeft ontwikkeld, verdiept, en je kindje zonder aankondiging ineens met 30 weken wordt geboren?

Stichting Earlybirds maakt voor de ouders die hier mee te maken krijgen kosteloos een schitterende fotoreportage in een tijd die gekenmerkt zal worden door zorgen. Liefdevol en met respect.

Met liefde loop ik voor Stichting Earlybirds

Ik loop met liefde voor Stichting Earlybirds. Is dit een uitdaging? Oh yes! Maar net als de kleine wondertjes van Stichting Earlybirds ben ik een vechter. Natuurlijk vraag ik jou om een donatie te doen. Ik vraag je echter met één ding rekening te houden. Ik train er ontzettend hard voor om deze 30 van Zandvoort uit te lopen. Dertig kilometer, daar waar ik een jaar geleden al buiten adem was als ik de straat uit liep. Ik loop in een omgeving die mij dierbaar is geworden in mijn zoektocht naar een gezonder lichaam. Het pad dat ik het afgelopen jaar aflegde. De stichting kan jouw hulp heel goed gebruiken. Laat het feit of ik de eindstreep wel of niet haal niet een reden zijn om geen donatie te doen of deze in te trekken. Het wordt in alle dankbaarheid ontvangen. Door mij én door de stichting.

Mensen zoals jij

Mensen zoals ik geloven niet in toeval. Zo geloof ik ook niet dat jij zomaar op deze pagina bent terecht gekomen. Mensen zoals ik, zijn mensen zoals jij. Ook jij draagt dat vlammetje in je hart dat je door wil geven, daarvan ben ik overtuigd. Geef het vlammetje door via een glimlach, een knik, een aardig woord, of help mij om de kleine wondertjes van Stichting Earlybirds te helpen. Zo laat je de fotografen hun werk belangeloos voortzetten. Donaties worden met liefde ontvangen. Geef je lichtje door.

Volg mijn pad.

Liefs. Barbara.

De gave om uniek te zijn

Hoe leerde ik haar kennen?
In eerste instantie als collega’s ergens in het Amsterdamse museumkwartier. Buiten op het bankje, rokend, twee verschillende Allstars aan haar voeten, gekleurde haren. Anders dan anders. Dat maakte haar interessant. Saaiheid kunnen we altijd nog ambiëren. Juist het anders zijn trok mijn aandacht.

Uniek.

‘Grijp kansen niet maar creëer kansen. En kleur ze dan in!’ – Coco –

Cava voor Coco

Ik leerde haar beter kennen naar mate ik meer van haar las. Ja, zij schrijft, net als ik. Ik betitel mezelf als uniek in mijn schrijfstijl. Zij is dat ook. Ik op mijn manier. Zij op haar manier. Individuen die hun wereld met hun lezers delen.

Zij observeert. Beschrijft de diversiteit aan mensen die haar wereld in- en uitlopen. Een afdruk achterlaten. Door haar ogen, het verhaal over de lieve man en de vervelende man. De laatste blog die zij in 2017 schreef. Gepubliceerd op oudejaarsdag. Twee mannen die een afdruk achterlieten. De wisselwerking tussen emotie, medeleven en ergernis. De laatste besprenkeld met haar humor, de eerste eerlijk, oprecht en met tranen in haar ogen.

De lieve man zou in My Storybook-vocabulair ‘een lichtje’ heten, … en weet je, zij is ook een lichtje, want alleen met een noemenswaardige portie aan interesse in de medemens kun je zo observeren, en daar zo over schrijven.

Uniek

Leatherart by Coco

Voorop gesteld: Wat zij doet maakt mij blij. Of het nu het aantrekken van twee verschillende schoenen is, haar manier van observeren of een nieuwe ontdekking die ik over haar deed; zij is ambachtelijk leerbewerker.

Met regelmaat vult haar tijdlijn op Facebook zich de laatste weken met de mooiste leerwerkjes die ik me kan voorstellen. Handgemaakte pasjeshouders, portemonee-tjes, festivaltasjes, de Doppersleeve met ‘California dreaming’ erop, het suèdehoesje met Elvis dat zij voor zichzelf maakte.

De producten zijn van 100% natuurlijk gelooid naturel tuigleer. Het leer wordt zelf geverfd, zelf gesneden en zelf bewerkt. Elk product is anders.

Uniek.

‘Soms zie je sporen van horzelbeten, krasjes of andere natuurlijke verschijnselen in het leer.-Of sporen van mijn eigen klunzigheid, wat het eigenlijk weer extra mooi maakt, namelijk menselijk…en uniek-’

Voor meer van Coco, bezoek haar website: www.cavavoorcoco.com

11.11 Acceptatie inflatie

De rustige zondagochtend is niet meer zo rustig sinds Vanessa om 11.11 op My Storybook komt binnen denderen eens in de twee weken. Hier is ze weer! Go Nessie!

Ik heb vrienden

Na afgelopen zaterdag op werkbezoek te zijn geweest bij “mijn oude lichttechnicus” besloot ik dat het eindelijk tijd was om zijn “nieuwe” huisje te gaan bekijken. Inmiddels al even niet meer nieuw, maar hij is gelukkig gewend aan mijn lijfelijke afwezigheid. Wanneer ik om me heen kijk zie ik dat ik een redelijk grote sociale kring heb, hetgeen best bijzonder omdat ik eigenlijk helemaal niet zo sociaal ben en eigenlijk nooit het sociaal wenselijke antwoord weet te geven. Maar vrienden; ik heb ze, echte vrienden. En zij verhuizen wanneer ik verhuis gewoon mee. Ze lijken allemaal niet op elkaar, compleet verschillend, maar wanneer je ze allemaal in één ruimte gooit is het altijd gezellig. Zo ook de jongen die altijd het licht brengt. Of ja jongen…. Inmiddels is hij blijkbaar geen 16 meer maar bijna 30, dus nu een echte meneer…

Nog steeds 24

Nadat ik door de riante marmeren entree (I kidd you not!) zijn paleis betreed kijk ik hem aan en lach “toch mooi om te zien hoe jij ineens zo volwassen bent en bijna 30… En ik nog steeds 24 ben…” Ik krijg een twijfelachtige blik die èn “you’re delusional” èn “ik laat je in die waan” zegt. Vroeger, toen ik hem aannam als lichttechnicus voor een van de bands waar ik tourmanagement voor deed, kon ik al lezen en schrijven met hem. Half woord nodig, elkaar bijvallen en zeker nooit afvallen. Ik herinner me een voorval waarin een gitarist van een redelijk bekende grote act probeerde hem uit mijn “kamp” te kapen. Dat was zeker financieel een betere stap voor hem geweest. Maar nee, onder geen beding liet hij loyaliteit varen. Heeft goed uitgepakt voor hem, want een paar jaar later is die band compleet gestrand. En hij? Hij staat op de Zwarte Cross en in de AFAS Live. Wie goed doet….

Allergische reactie

Zoals iedereen in mijn omgeving hoeven wij elkaar niet wekelijks te spreken om te weten dat het goed zit. Sterker nog, als je elkaar ff niet spreekt heb je tenminste wat te melden wanneer je wel samen boven een bak koffie hangt. De afgelopen maanden merk ik ook dat ik een “allergische reactie” krijg wanneer ik het verwijt krijg niet genoeg te bellen. Die allergie uit zich eigenlijk altijd hetzelfde: ik bel gewoon nooit meer. Gebeurtenissen kunnen een persoon beinvloeden en/of veranderen en ik weet niet of het nu ouder worden is (al kom ik maar niet boven die 24 uit…) of moeder zijn is, maar ik heb geen tijd voor pietluttige onzin. Ik accepteer mensen zoals zij zijn en verwacht dat ook terug. Kan dat niet, dan moeten we ieder een andere richting op gaan. Overigens brengt moeder zijn wel met zich mee dat ik ineens overal emotioneel over word. Film, zielige liedjes, Morgan die een liedje voor mij zingt: hallo jankbui! Maar ja, dat accepteer ik dan ook maar. Na een gesprek over acceptatie met Bar kreeg ik van haar de vraag of ik laat wakker zou zijn die dag. Bij Jinek zou een item zijn over fat-shaming. Zij wilde mijn take erop weten. Ja ja, ik verbaas me ook geregeld over mensen die mij om mijn mening vragen. Raar maar waar, het gebeurd! Ik zeg toe te kijken wanneer ik op dat tijdstip nog niet ingestort op de bank, weinig charmant, lig te snurken….

Hutten bouwen in de woonkamer

De wonderen zijn de wereld nog niet uit en vijf minuten later dan de bedoeling was zet ik vlug Jinek aan. Natuurlijk moet ik even acclimatiseren want eerlijkheidshalve: ik was echt keihard, schaamteloos, terwijl ik op Facebook aan het scrollen was, in slaap gevallen op de bank. En werd wakker met de telefoon op mijn gezicht. Mijn eerste gedachte “FUCK als ik maar niet per ongeluk live ben gegaan ofzo!” werd al snel gerustgesteld toen ik zag dat het scherm mijn eigen profiel liet zien. Silver lining: ik woon alleen met Morgan die in bed lag, dus niemand is getuige geweest van dit momentje van “jammer”. Hoewel ik het op sommige momenten jammer vind dat ik geen partner heb als klankbord, geen back up waardoor ik minder vrijheid heb, geen schouder om op uit te huilen nadat Lassie de weg naar huis weer heeft gevonden èn de dag gered heeft. Ben ik toch voor het grootste gedeelte juist dankbaar dat de situatie is zoals hij is. Ongestoord je gang gaan, geen overleg te hoeven voeren, niet vragend aangekeken worden wanneer je met je dochter een hut in de woonkamer gebouwd hebt EN samen besloten hebt erin te slapen die nacht. Nu weer, ik kan over de bank gedrapeerd, als een bouwvakker liggen slapen en alleen IK weet het. Okay… En nu jullie ook…

Hoe kijkt de wereld aan tegen obesitas

Het onderwerp was nog niet aangesneden, dus ik kon er even goed voor gaan zitten en kan dus het volledige gesprek meekrijgen. Ergens verwachtte ik dat het veelal zou gaan over hoe de wereld tegen mensen met obesitas aankijkt. Hoe het fat-shaming wanneer je erover nadenkt een vorm van discriminatie is. Het uitsluiten van personen vanwege hun uiterlijk. Even bedenk ik me of ik een notitieblok erbij moet pakken. Want wat dat moederschap ook met zich mee heeft gebracht, is een geheugen als een vergiet…. Nee, ik ga dit vast wel onthouden. Ik bedoel, het is toch in mijn straatje en ik zou me moeten kunnen vinden in wat er gezegd wordt en het daar volledig mee eens moeten zijn. Toch? Juist ik, die geen dag in haar leven slank geweest is, moet dit kunnen begrijpen. Makkie dit. Ik weet nu ook al wat mijn bevindingen zijn. Sterker nog, ik ga er een kop thee bij pakken!

Volgende keer meer

Me and My Coach: de mythe van de wilskracht

Yes Coach Awesome, …ik begrijp je opgetrokken wenkbrauw wel toen je net twee tellen geleden de titel las. In de kersteditie van Me and My Coach was het immers de titel van één van jouw tussenkoppen.

…maar weet je, iedere keer als ik je over wilskracht hoor spreken, of ik lees erover zoals in je antwoord in de laatste MAMC dan roept het weerstand op bij mij. Daarom besloot ik om de titel te ‘stelen’ en je het gevoel voor te leggen waar ik tegen aan loop.

Mijn interpretatie

‘Het oh zo beroemde wilskracht bijvoorbeeld werkt echter niet op de lange termijn’… Zo begin je de ontkrachting van hetgeen waar ik altijd heilig in heb geloofd. Ik dacht dat mijn wilskracht, mijn eigenwijsheid, mijn koppigheid mijn sterkste wapens waren op het pad dat naar mijn doel leidt. Welk doel dan ook. Het voelde als mijn eigen, persoonlijke superpower.

Ik ben uit de veiligheid gestapt om als individu mijn weg te vinden, daarin geleid door, jawel, die wilskracht. Jou horen zeggen dat het op de lange termijn niet gaat werken lieve Mark, crap, dat doet pijn! Het was namelijk het enige waar ik me lange lange tijd aan vast heb kunnen houden. Ik kon vechten. Ik zou alles kunnen overwinnen. Ik zou altijd ergens een mogelijkheid vinden om toch te slagen. Ik ben immers niet geboren om te verliezen in dit leven. Dat kan gewoon niet, dat mag niet, daarvoor heb ik te hard gevochten.

Dit alles deed ik echter terwijl de wilskracht mijn hand vasthield.

De klap in mijn gezicht

…Is het je ooit opgevallen dat ik geen antwoord meer geef als we op dit onderwerp aankomen? Hoe ik het ook doorloop, hoe ik ook mijn best doe dit vanuit jouw standpunt te bekijken, mijn hoofd wil hierin nog niet verder. Wilskracht alleen is niet voldoende, en ik identificeer mijzelf met juist met die wilskracht. Mijn hoofd hoort maar één ding: Barb, je kunt dit niet alleen, je bent niet goed genoeg! Dat voelt letterlijk als een klap in mijn gezicht. Waar ik eerst hand in hand stond met mijn wilskracht, laat deze mijn hand nu los. De wilskracht neemt in intentie af omdat hij te horen kreeg dat hij niet de redding gaat zijn op de lange termijn. Hij is niet goed genoeg. Hij is uit het veld geslagen.

Grenzen verleggen

Je laat me onderaan een zandhelling staan. ‘Ga maar naar boven’ zeg je. ‘Al doe je er tien keer over’. Als een gummibeer stuiter jij omhoog, mij met gefronst voorhoofd achter latend. Ik probeer een strategie te bedenken, waar zet ik mijn voeten neer, waar liggen mijn kansen, hoe bereik ik die top? Tegen de tijd dat ik mijn eerste stappen naar boven zet, staat mijn irritatie-level op standje ‘GRRRRRRR’ (11 op een schaal van 1 tot 10). Ik vecht mezelf naar boven, versla onderweg, ploeterend door het mulle zand, het ongeloof dat mensen in mij hebben. Ik versla mijn eigen faalangst. Ik versla mijn gevoel voor schaamte. Zwaar ademend kom ik boven. Niet in staat te praten. Jij gebaart dat ik naast je moet komen staan op de rand.

We kijken uit over een immens duinlandschap. Het halleluia-moment van het behalen van deze uitdaging wordt benadrukt door de wolken die opeens openbreken en de zonnestralen die we vangen op onze gezichten. ‘Dit’ gebaar jij ‘heb jij je dus jarenlang ontzegd,… dit uitzicht, deze impact…’

Ik luister maar half naar je, ik dwaal af naar mijn eigen gedachten: ‘Volgende keer pak ik de helling twee keer, … of drie!’

Is het dan toch wilskracht die me hier naar boven leidde? Mijn superpower?

Jouw woorden, Coach Awesome, de stelling over wilskracht, het komt bij mij negatief aan, hoe keer ik dit tot iets positiefs? Help eens mee, om die weerstand uit dat hoofd van mij te halen als je wil.

Hello Barb!

Toen je begon over wilskracht en wat dat allemaal met je deed in je hoofd, probeerde ik in de woorden te ontdekken wat er “achter de schermen” nog meer gebeurt bij je. Daar kom ik zo op terug.

Om eerst direct antwoord te geven: met wilskracht bedoel ik die vorm van motivatie als enige tool gebruiken om je doel te bereiken. Mission impossible echter op het gebied van blijvend gewichtsverlies succes. Met succes blijvend afvallen vraagt niet alleen om een gedegen basismotivatie (je mag dat wilskracht noemen), maar ook om een zeer gedegen plan. Echter wilskracht hebben zonder plan is hetzelfde als een vuurpijl op een doel richten, maar dan de houten stok van de vuurpijl afbreken. Je wil dat doel met de grootste wil, koppigheid en gedrevenheid raken, maar denk je dat dat gaat lukken? Dat ding gaat nu immers alle kanten op! Misschien dat na twintig pogingen het een keer lukt, maar blijvend gewichtsverlies succes vraagt niet alleen om één keer je doel te raken, maar continu. Efficiënt en effectief management dus. Je zult dus zeer overheersend raak moet blijven schieten om op gewicht te blijven. Maar als dat bij elkaar opgeteld honderden tot duizenden pogingen van je vraagt om raak te schieten…blijf je dan gemotiveerd op de lange termijn?

Geen plan hebben is een stootzak worden voor de klappen van vetverlies

Afvallen betekent onvermijdelijk dat er uitdagingen en obstakels op je pad voorwaarts zullen komen. Vetverlies probeert dus klappen uit te delen. Zoals dealen met zelfsaboterende gedachten over afvallen en jezelf. Dealen met pijnlijke emoties zonder voortaan voedsel als troost te gebruiken als emotie-eter. Dealen met alle constante eetverleidingen uit de omgeving, zoals op werk, in de supermarkt, op treinstations, restaurants, verjaardagen, benzinestations, etc. Dealen met mindful opnieuw leren eten terwijl men altijd zijn eten naar binnen schrok als een wolf. Dealen met de voordelen van overeten zelf, zoals het simpelweg lekker vinden van junkfood, of dat iemand dik zijn kiest om letterlijk een veilige muur van vet te hebben te hebben voor de buitenwereld. Dealen met alle zee aan informatie over de “juiste” vormen van voeding en beweging en ook niet steeds gierende honger hebben. Etc. Ik geef mijn cliënten daarom een hapklaar plan om met die, en vele andere obstakels, succesvol om te gaan, en dat zonder honger en zonder lijden. Het is “gewoon” begrijpen hoe de mens van binnen, van buiten qua sociale omgeving en eetomgeving en qua leefstijl werkt.

De mensen die echter puur op wilskracht leven (en dus geen plan hebben) zeggen op hun pad bij al die obstakels steeds maar één ding: “Gewoon doorgaan, gewoon doorgaan, gewoon doorgaan, gewoon doorgaan. Hoe moe je ook bent. Doorgaan, doorgaan, doorgaan.”.

Ik moet hierbij denken aan sommige mixed martial arts coaches. Tijdens de pauzes tussen de vechtrondes hoor je sommige coaches, hoe goed bedoeld ook uiteraard, helaas wel eens ongeveer dit zeggen: “Kom op. Je kan het! Versla hem!!! Maar soms hoor je een vechter ook wel eens gefrustreerd zeggen: “Maar hoe dan?! Ik doe de hele tijd al mijn stinkende best maar van alle kanten krijg ik klappen en trappen. Wat moet ik nu exact doen? De coach in kwestie (en helaas zijn dat er meerdere in de vechtsport wereld) blijft echter dezelfde typische dingen zeggen als: “Je moet het willen! Kom op. Je kunt het echt!!!” De vechter zie je dan met zwaar verzwakte motivatie en een gedesillusioneerde blik van zijn kruk opstaan. De rondes gaan weer verder, de vechter is nu doodmoe, blijft incasseren en de knock-out volgt uiteindelijk. Barbara…dat is wilskracht en daarom faalt die op de lange termijn keer op keer als je die als enige tool gebruikt.

Boosheid

Maar ik gok dat je achter de schermen op een dieper niveau gekwetst was door mijn woorden rondom wilskracht. Want wilskracht stond denk ik…, gok ik, voor iets anders: hoop.

Ik heb je verleden nu tot in detail gehoord in onze gesprekken en ik vind het terreur dat je meemaakte. Geen grap. Geen overdreven woorden. Gewoon terreur. En hoe krachtig en prachtig is hoop dan wel niet. De vijand, het kwaad dus kunnen verslaan! Het woord wilskracht zie ik bij jou dan als in de definitie hoop betekenen en daardoor rebellie tegen de onderdrukker. Wilskracht (en emotie-eten) zie ik bij jou toen als het laatste stukje onderdeel van jouw afgebrokkelde identiteit, want je was jezelf mijns inziens flink verloren. Daarom hield je er stevig aan vast. En daarom denk ik dat je boos werd van binnen toen ik zei dat wilskracht op zichzelf nutteloos is. Ik denk namelijk dat je toen op een dieper niveau ervoor koos om te denken dat jij dan ook nutteloos bent. Wilskracht (de rebelse vechter geboren uit hoop) was namelijk een onderdeel van jouw laatste stukje identiteit. Uiteraard bedoelde ik er iets heel anders mee, maar gezien je kwetsbare verleden kan ik me voorstellen dat je dat dacht, als je dat dacht. (Ik probeer je brief immers te interpreteren.) Maar gelukkig zat die wilskracht nog in jou. Iets dat jou, net als emotie-eten, dus staande hield in het leven. WANT JE BENT ER NOG STEEDS! Emotie-eten hield je staande in het land van terreur maar dus ook de hoop en vuur van wilskracht.

Ik noem jou wel eens Rocky, omdat je een vechter bent. En dat is echt fantastisch, want dat geeft aan dat je liefde voor jezelf hebt, ook godzijdank toen zelfs. Iets was en is het dus waard om voor te vechten! Dus omhels wilskracht. Ik leer je alleen planeet realiteit ook toe te passen. Ik leer jou de fundamenten, de tools, the gameplan voor blijvend gewichtsverlies succes. Zodat jij niet de zoveelste stootzak bent, maar zelf de klappen uitdeelt en gaat winnen van je tegenstander vetverlies. Niet uit haat en boosheid vanwege je verleden…maar uit liefde voor jezelf en de toekomst die je instapt.

Je coach,

Mark

Heb je vragen voor blijvend gewichtsverlies coach van emotie-eters Mark? Je kunt hem mailen op info@markjensen.nl of bereiken op 06 24553879.

Foto’s met dank aan MomentGeluk.

Hoe simpel ben ik?

Overpeizingmomentjes terwijl ik in mijn hoekje van de bank zit. Het zonnetje schijnt naar binnen, ik vang de stralen op met mijn handen. Ik omarm de warmte terwijl de temperatuur buiten beneden het nulpunt ligt.

Blij zijn met minder

Waar ik al een tijdje tegen aan loop is iets wat ik om mij heen steeds vaker zie. Mensen die ‘het simpele leven’ ambiëren. Een heel mooi gegeven. Blij zijn met wat je hebt. Geen ‘conquer the world’ het domineren van het universum als doel maar een klein leven waarin alles precies genoeg is en alles in harmonie is met elkaar.

Wat vind ik hier nu eigenlijk van?

Ik denk niet meer klein

Hoe mooi ik het concept ook vind, en hoe ik ook geniet van elk zonnestraaltje dat ik vang en elk bloemetje dat ik zie, beschaamd bedenk ik mij dat dit simpele leven niet groot genoeg is voor mij.

Wat is er aan mij veranderd? Want het klinkt zo veilig, zo dankbaar,en zo simpel. Ben ik dat dan niet meer? En misschien nog belangrijker, maakt het feit dat ik meer wil, mij ondankbaar voor alle mooie kleine dingen die ik altijd als wondertjes heb ervaren?

Ik wil het verschil maken

Ik wil een boek uitgeven, beter worden als schrijver, en sterker gezonder lichaam krijgen. Een conditie ontwikkelen. Uitdagingen aangaan zoals dertig kilometer lopen op 24 maart. Geld inzamelen voor een stichting die ik een warm hart toedraag. Bergen trotseren en lichtjes doorgeven. Leren van het leven dat ik nu leef. …En ergens in de diepste diepte van mijn geheime wensen een veilige huisje-boompje- situatie. Niet alleen, maar samen met iemand. Mijn verlanglijstje met wat ik wil is eindeloos. Is dat ondankbaar?